Skorupiaki zaliczane są do stawonogów, w głównej mierze zamieszkują środowisko wodne. Te żyjące na lądzie wybierają wilgotne tereny. Nieliczne są pasożytami. Scharakteryzowano około 50 tysięcy różnych przedstawicieli tego gatunków.
Tym, co odróżnia skorupiaki jest ich specyficzny podział ciała na określone odcinki, czyli głowę, tułów lub głowotułów oraz odwłok. Budowa jednak jest bardzo różna, zwłaszcza pod względem wielkości. Najmniejszy oczlik ma zaledwie 0,5 mm, a homary czy langusty nawet kilkadziesiąt centymetrów.
Typowe skorupiak mają dwie pary czułków na głowie. Poza tym parę oczu złożonych i otwory gębowe, czyli żuwaczki i szczęki. Skrzela występują w postaci odnóży, ciało jest zazwyczaj osłonięte pancerzem. Inaczej jest w przypadku pasożytów wewnętrznych, ich budowa jest znacznie prostsza z racji środowiska, w jakim żyją.
Skorupiaki, tak jak pozostałe stawonogi, mają otwarty układ krążenia. Wydalanie odbywa się poprzez metanefrydia, które znajdują się w gruczołach czułkowych bądź szczękowych. System oddechowy inny jest dla małych osobników, u których oddychanie odbywa się na całej powierzchni ciała, a innych dla większych, wyposażonych w skrzela lub płuca odwłokowe.
Wyróżnia się 6 gromad skorupiaków: skrzelonogi, łopatonogi, podkowiastogłowe, małżoraczki, pancerzowce oraz gromadę maxillopoda. Dawnej skorupiaki określono jako jedną gromadę, która dzieliła się na podraczki (dafnie, oczliki, przekopnice) oraz rakowce (raki, homary, langusty, kraby).
